[Recenzja mangi] - "Koiiji"

TYTUŁ: Koiiji
AUTOR: Takako Shimura
ROK: 2014-2018
LICZBA ROZDZIAŁÓW: 50
LICZBA TOMÓW: 10
GATUNEK: Josei, Romans

OPIS

Od dwudziestu lat Mame darzy jednostronnym uczuciem swojego przyjaciela z dzieciństwa i choć kilkukrotnie wyznawała mu uczucia, on nigdy nie potrafił ich odwzajemnić. Wytrwała w swej miłości obserwowała jak Souta przez kolejne lata zmienia dziewczyny, aż w końcu żeni się z koleżanką jej siostry i sprawia jej dziecko. Jednak po kilku latach sytuacja się zmienia - żona Souty umarła, a Mame mimo trzydziestki na karku wciąż pozostaje wierna swoim uczuciom i ma nadzieję, że Souta w końcu ją dostrzeże.

FABUŁA

Naprawdę ciężko trafić na dobre historie z gatunku josei (skierowanego głównie do dorosłych kobiet). Shoujo jest od groma - można przebierać w rozmaitych opowieściach i zawsze znajdzie się coś ciekawego, zaś z josei jest problem. Niewiele do wyboru i niewiele tytułów, które przyciągają uwagę. Dlatego ostatnią recenzją mangi, jaka pojawiła się z tego gatunku na blogu, jest nieszczęsne/szczęsne Kuragehime (Klik!), a na tę chwilę z pamięci potrafię wyłowić jedynie cztery tytuły, które dobrze wspominam. Innymi słowy dobre josei jest produktem deficytowym, dlatego cieszę się, że trafiłam na Koiiji. Gorzką serię o jednostronnych uczuciach.

Właśnie tak, pierwsze, co mi przychodzi na myśl po skończeniu tej mangi to to, że skupiała się nade wszystko na ludziach cierpiących na nieodwzajemnione miłości. Nawet robi się z tego ciekawy łańcuszek, ponieważ młodszy brat Souty był zauroczony w Mame, Mame kochała się w Soucie, Souta w starszej siostrze Mame, zaś starsza siostra Mame w żonatym mężczyźnie. Tak prezentuje się główna obsada i główna gorycz tej historii, ponieważ od początku do końca obserwujemy jak ów bohaterowie idą przez życie i wchodzą w związki z pobocznymi postaciami, mimo że ich serca należą do kogoś innego. Wiele było w tym smutku, zwłaszcza przy śledzeniu losów Mame, która mimo wielu prób odkochania się w swojej pierwszej miłości, zawsze polegała. Tym samym przez dwadzieścia lat nie potrafiła wejść z nikim w poważny związek, ani ułożyć sobie niezależnego życia. Zawsze trzymała się blisko Souty, wspierała jego żonę oraz córkę i nawet przez myśl jej nie przeszło, by zniszczyć ich szczęście. Nie ten typ charakteru. Gdyby historia podchodziła pod shoujo, zapewne dostalibyśmy pasjonującą walkę o swoją pierwszą miłość. Gdyby też Mame miała inny charakter, zapewne potrafiłaby szybciej "zdobyć" Soutę. Jednak wówczas całkowicie zmieniłaby się ta historia i na pewno straciłaby swój piękny melancholijny klimat.

Poza tym mamy jeszcze Soutę, niepotrafiącego pogodzić się ze śmiercią żony, samotnie wychowującego dziecko i próbującego wyperswadować Mame, że traktuje ją jak siostrę. Młodszy brat Souty mimo że wszyscy oczekują, że poślubi Mame, postanawia na własną rękę wyrwać się z tego łańcucha. A do tego dochodzi jeszcze starsza siostra Mame, która wraca z Brazylii i sama stara się poukładać swoje skomplikowane emocje. Losy czwórki naszych bohaterów są prowadzone bardzo płynnie i na przestrzeni kilku lat - zdecydowanie miło się czytało o drobnych zmianach zachodzących w ich życiach oraz to, że potraktowano to bardzo realistycznie. Bo właśnie realizm jest kolejnym plusem tej mangi. Fabuła nie jest pchana na siłę, ma swoje przyjemne tempo, które nie nudzi, a sposób prezentowania relacji i uczuć bez wątpienia trafia w serce czytelnika. Spodobało mi się także, że autorka tak zręcznie przeskakuje w rozdziałach z teraźniejszości do przeszłości. Czasy dzieciństwa, szkolne, uniwersyteckie i dorosłe, wiele popełnianych błędów, niesłusznie podejmowanych decyzji oraz początki ich wzajemnych zauroczeń. Wszystko to połączyło się w złożoną, emocjonującą i iście fascynującą fabułę.

Warto też wspomnieć, że Koiiji to nie tylko opowieść obracająca się w kręgach rodziny Mame oraz Souty. Przybliżone zostają nam losy pobocznych postaci oraz ich punkty widzenia na ten łańcuch nieodwzajemnionych miłości. W ten sposób przyglądamy się przykładowo Haruko, żonie Souty, której udało się stworzyć z nim szczęśliwy związek i tak mocno wpłynąć na jego uczucia, że nawet po jej śmierci bohater nie potrafi się otrząsnąć; lub nowej ukochanej Shuna, młodszego brata Souty, która nie potrafi pozbyć się zazdrości względem Mame; lub też Kawadzie, agentowi nieruchomości, próbującego zbliżyć się do Mame, choć jednocześnie sam nie potrafi zrezygnować z uczuć do pierwszej miłości. Więc jak można zauważyć - podchodzi to lekko pod telenowelę, gdzie wszyscy są ze wszystkimi w jakiś sposób połączeni. Ale bez obaw, jest to znacznie przyjemniejsze i nie aż tak skomplikowane, jak mogłoby się wydawać.

BOHATEROWIE

Urok Koiiji tkwi niewątpliwie w rozterkach głównych bohaterów. Ich różnorodność pod względem charakteru, sposobu patrzenia na świat i na ludzi, ich zalety oraz wady, podejmowane decyzje... Te postaci są bardzo wiarygodne, a ich losy zdecydowanie nie pozostają nam obojętne. I nawet jeśli robią jakieś głupstwa, to i tak do samego końca darzyłam ich sympatią oraz życzyłam im jak najlepiej. Zwłaszcza Mame, która jako główna heroina sprawdziła się nieźle. Owszem, niektórzy mogą stwierdzić, że zachowywała się dosyć nierozsądnie i naiwnie nie próbując nawet zawalczyć o miłość Souty. Jednak było w tym coś urokliwego, że mimo swojego bólu, wciąż zależało jej na szczęściu ukochanego, dlatego akceptowała wszelkie jego wybory. Nawet jeśli ona nigdy nie miała zagościć w jego sercu.

Dosyć ciężko się obserwowało przez te dziesięć tomów jak Mame i Souta próbowali znaleźć dla siebie złoty środek. On się godzi ze stratą, ona stara się ułożyć swoje życie z dala od niego i w rezultacie do ostatniego rozdziału nie byłam pewna, jak to się wszystko potoczy. Czy skończą razem, czy też pójdą własnymi ścieżkami, a Mame uda się przekreślić dwadzieścia lat miłości. Autorka pod pewnymi kwestiami trochę mnie zaskoczyła, trochę zadowoliła, ale też niekoniecznie przekonała do słuszności ostatecznych wyborów bohaterów. Gorzko się zaczęło i gorzki posmak pozostał, ponieważ wydaje mi się, że niektórzy zostali zmuszeni do odczuwania namiastki szczęścia. Innymi słowy: skończyli w związkach, które w pełni ich nie usatysfakcjonują. I to jest smutne, ale też prawdziwe.

GRAFIKA

Co mi się szczególnie spodobało w konstrukcji tej mangi to z pewnością dialogi, nie aż tak rozbudowane, by zajmowały zbyt wiele czasu, a zarazem nie aż tak krótkie i niejasne, by nie trafiały w punkt. Tekst czyta się płynnie, szybko oraz łatwo pojąć, co dokładnie bohaterowie mają na myśli. Kreska jest staranna, ładna i wyróżnia się na tle innych (można ją skojarzyć z Aldnoah.Zero oraz Battery, gdzie mangaczka brała czynny udział w tworzeniu wyglądu postaci).

Bohaterowie zazwyczaj mają swoje charakterystyczne cechy i raczej nie zauważyłam, żeby ktokolwiek się powtarzał lub bym miała problem z ich rozróżnieniem. Tła są proste i bez większych udziwnień, a jako dodatkową ciekawostkę powiem, że każdy rozdział nazywa się jak znane filmy romantyczne: Love, Rosie, Duma i uprzedzenie, Pożegnanie z Afryką i pozostałe czterdzieści siedem tytułów, które z przyjemnością odkrywałam. Jedyne co mnie zastanawia, to czy miało to bezpośredni wpływ na akcję w rozdziałach, bo niestety nie zauważyłam w samej historii żadnych oczywistych nawiązań.

PODSUMOWANIE

Koiiji jest wyjątkowo emocjonującą i niezwykle fascynującą mangą, od której nie potrafiłam się oderwać. Od romantycznej i ciekawie prowadzonej fabuły, przez bohaterów, którzy zmagali się z własnymi uczuciami, do cudownej grafiki. Wszystko mi tu odpowiadało i zostawiło całkiem niemałe pole do namysłu. Jest to jedno z lepszych josei, jakie do tej pory czytałam, dlatego polecam! Warto!

OCENA

Fabuła: 8

Bohaterowie: 8

Grafika: 8

Ocena ogólna: 8