[Inne] - Bla bla #6 - koniec "Fairy Tail"

Fairy Tail jedno z pierwszych anime po które sięgnęłam rozpoczynając swoją przygodę z tymi tworami popkultury. Do dzisiaj przechodzą mnie dreszcze, gdy słyszę główną linię melodyjną oraz niektóre openingi. Przez długi czas z fascynacją śledziłam losy gildii magicznych, przeżywałam ich przygody tak, jak były moimi, śmiałam się razem z nimi, a nawet płakałam. A teraz manga się skończyła i... odetchnęłam z ulgą.

Jak już wspomniałam - Fairy Tail było przez lata moją ulubioną mangą. Przyznawałam się do tego na prawo i lewo, rysowałam postacie, tworzyłam własne OC, słuchałam maniakalnie openingów, oglądałam AMV, które po dzisiaj sprawiają, że się wzruszam. Zawsze podziwiałam historię i talent Mashimy do wplatania drobnostek, które miały znaczenie dużo później (mam na myśli bunt Laxusa i to, że poza gildię nie mógł wyjść nikt będący powyżej 70 roku życia - kto by się spodziewał, że będzie to oznaczało dla Smoczych Zabójców to, czego dowiadujemy się setki rozdziałów później).

Uważam, że przez długi czas była to naprawdę mądra produkcja. Pod fasadą przygód, gagów sytuacyjnych, nieco głupkowatych zachowań i śmiesznych dialogów kryło się coś więcej. Fairy Tail prezentowało, jak ważne w naszym życiu są takie wartości jak: przyjaźń, rodzina, wybaczenie. Wiele osób żartobliwie mówiło, że wszystkich zawsze ratuje nakama power. Tak było. Jednak zanim stało się to obiektem żarcików, można było śmiało mówić o tym, że przekazuje to istotne wartości dla widzów. I nikt mi nie wmówi, że było inaczej.

Niektóre cytaty z tej produkcji będę pamiętać bardzo długo. Choćby ten dotyczący strachu, który można usłyszeć na początku wstawionego przeze mnie AMV - Fear is not evil. It tells you what your weakness is. And once you know your weakness, you can become stronger as well as kinder. Te słowa wiele razy sobie powtarzałam i nieraz towarzyszyły mi w moim życiu. I takich ciekawych, ładnych mądrości było w tej produkcji więcej. Ba! Mogłabym przygotować cały post dotyczący ładnych cytatów z anime i... okay, wait for it.

Wracając do samego Fairy Tail... Grafika chociaż nieidealna, to bardzo mi się podobała; bardziej ta stara niż nowa. Muzyka stanowiła tutaj istne arcydzieło - pełna dynamizmu, motywująca, ale też wzruszająca, idealnie dopełniająca wydarzenia, które miały miejsce na ekranie. Kreacja postaci też była dobra, chociaż zawsze miałam pewne zastrzeżenia (mam na myśli: kto był matką Ivana? kto był matką Laxusa? Co się stało z wszystkimi paniami Dreyar?!).

Niestety im bliżej końca mangi, tym więcej absurdów pojawiło się na kolejnych kartach historii. Nie byłam w stanie przymknąć oka na to, że moja cudowna manga nie była już tak cudowna. I chociaż początkowo z tym walczyłam, to... po prostu nie mogłam nie wyśmiewać absurdów (Ekhem, połamana Erza powstrzymuje lecący meteoryt jedną sprawną ręką, bo to Erza). Sama doszłam do wniosku, że pokazywanie przyjaźni jako cudownej wartości przemieniło się w to denerwujące nakama power i tylko czekałam, aż któraś z postaci zginie, bo jak wiemy w Fairy Tail nikt nie umiera na stałe. I kurde, nawet jak ktoś umiera, to okazuje się, że jednak żyje, jak to można zauważyć w ostatnim rozdziale!

To wszystko sprawiło, że odetchnęłam z ulgą, gdy przeszłam przez ostatni rozdział, który nie był zły. Właściwie był obrazem tego, dlaczego Mashima jest często określany jako trollshima. Musiały do niego dotrzeć różne historie dotyczące pairingów różnych postaci i przez to przedstawił absurdy związane z Laxusem (wiem, że go dużo w tym poście, ale to moja ulubiona postać), a także spór dotyczący tego, czy NaLu w ogóle istnieje. I to było zabawne.

Ostatecznie będę tę historię pamiętać pozytywnie. Jako ciepłą, pozytywną i wartościową. Tak samo Naruto - wyrzucę z głowy to, co złe i zostawię miłe wspomnienia, ponieważ obydwa te tasiemce wiele dla mnie znaczyły, dalej znaczą.

Są tu jacyś fani Fairy Tail? Jeżeli tak, to jakie są wasze wrażenia po ostatnim rozdziale?