[Recenzja anime] - "K"

TYTUŁ: K

TYTUŁ ALTERNATYWNY: K - Project

ROK: 2012

STUDIO: GoHands

LICZBA ODCINKÓW: 13

GATUNEK: Akcja, Super moce, Supernatural, Ecchi

OPIS SERII:

Boicie się, że ktoś na ulicy napadnie was i zagrozi, że albo oddacie mu portfel albo oberwiecie? Cóż, teraz możecie się bać podwójnie, ponieważ ulice miasta są areną dla walczących ze sobą klanów, posługujących się magicznymi mocami. Na czele każdego z nich stoi jeden z siedmiu Królów, dzięki któremu jego podwładni posiadają swoje zdolności. Największa rywalizacja panuje pomiędzy Czerwonymi, zwanymi HOMRĄ, oraz Niebieskimi, Scepter 4, którzy nie mogą przejść obok siebie obojętnie. Kiedy te osoby się spotykają jedno jest pewne: dojdzie do rozróby.

Isana Yashiro, który do tej pory wiódł spokojne życie, zostaje zamieszany w sprawy Królów, kiedy nagle wszyscy dookoła postanawiają go zabić. Okazuje się, że chłopak został oskarżony o popełnienie morderstwa, jednak nie przypomina sobie, aby coś takiego miało miejsce. Co gorsza, osobą, którą miał rzekomo zabić był członek HOMRY, a tam bardzo poważnie traktują więzi międzyludzkie. Jednak nie tylko Czerwoni próbują pozbyć się Shiro, taki sam cel ma Kuroh, który wykonuje w ten sposób ostatnią wolę swojego króla.

FABUŁA: 

Kiedy zaczęłam to oglądać miałam momenty, że myślałam sobie: "o co tu właściwie chodzi?". Byłam zdezorientowana, niepewna i wydawało mi się, że przez ten panujący na początku chaos (albo raczej brak wyjaśnień) szybko porzucę tę serię. Nie byłam pewna o co chodzi i nie przekonywało mnie to, czego udało mi się dowiedzieć. A jednak zostałam przy K i nie żałuję tej decyzji, bo potem bardzo szybko zakochałam się w opowieści, bohaterach oraz przecudownej muzyce.

Ogólnie rzecz ujmując chodzi o spór pomiędzy Królami. Pewnego rodzaju nadludźmi, którzy posiadają moce, zdobyte lata temu. W tym sezonie dowiadujemy się o tym, że istnieją: Czerwony, Niebieski, Bezbarwny, Złoty i Srebrny, a dla spostrzegawczych (co zauważyłam oglądając K drugi raz) wspomina się również o Zielonym. Jest jednak siedmiu królów i o ile pamięć mnie nie zawodzi, to kolor tego ostatniego poznajemy dopiero w drugim sezonie. Przez cały czas oglądania tego anime zastanawiałam się nad kolorami poszczególnych klanów oraz ich umiejętnościami i w pełni zostałam zadowolona dopiero - niestety - w drugim sezonie.

Sama fabuła na początku może wydawać się troszeczkę dziwna. No bo: są sobie jacyś królowie, jeden siedzi w więzieniu drugiego. Trzeci nie żyje, ale podobno zastąpił go jakiś morderca. O dwóch innych się tylko wspomina, że mają znaczenie i w sumie tyle. Do tego wszyscy gonią jakiegoś niewinnego chłopaka, twierdząc, że zabił jeszcze bardziej niewinnego mężczyznę. Myślę, że wiele osób może uznać, o matko, mam dość, rzucam to. I jeżeli ktoś będzie patrzeć na całe anime przez pryzmat tego nieciekawego początku, to potem nic dziwnego, że mu się nie podoba seria. Wiele osób narzeka na brak sprecyzowanej fabuły, ale wydaje mi się, że warto troszeczkę zaczekać, aż pojawi się więcej wyjaśnień, a zarazem - paradoksalnie - pytań.

Pomijając pierwsze odcinki, które mogą momentami nie trzymać się kupy, akcja rozwija się bardzo sprawnie. Kiedy mamy już większy ogląd na to, o co właściwie chodzi, kto jest kim i dlaczego jest tak, a nie inaczej, to cała fabuła staje się o wiele ciekawsza. Poczynania bohaterów śledziłam z ciekawością i byłam niezwykle pochłonięta tym, jak dalej potoczą się ich losy i co wydarzy się dalej. Do tego dochodzi trochę ciekawych walk, zabawnych sytuacji i fanservice dzięki postaci Neko.

Na ostatnim odcinku wylałam wiadro łez, co rzadko mi się zdarza. Mimo wszystko rzadko płaczę, gdy coś oglądam. A jednak: stało się. Miałam ochotę zwinąć się w kłębek i więcej nie ruszać. K rozerwało moje serce na strzępy. Miałam ochotę zamordować twórców za takie zakończenie akcji, a jednocześnie rozpaczliwie chciałam wiedzieć: co dalej? Przecież nie mogą tego tak skończyć, prawda?

Czy faktycznie można powiedzieć, że anime jest bezcelowe i nie ma tutaj sprecyzowanego celu? Nie sądzę. Tylko początek jest chaotyczny i może odstraszać, ale o tym już wspominałam.

BOHATEROWIE: 

Są ciekawi. Uwierzcie mi, że są naprawdę intrygujący. Niektórzy zgodnie z zamierzaniem autorów denerwują, sprawiają, że ma się ochotę wejść do tego świata i zacząć na nich krzyczeć. Do innych przywiązuje się tak bardzo, że... Że na trzynastym odcinku się płacze, tak? Nie spotkałam jeszcze osoby, która oglądała K i nie wzruszyła się na sam koniec tej serii. W każdym razie: wracając do postaci...

Na samym początku obawiałam się, że główny bohater, Shiro, będzie mnie irytować. Mimo wszystko wydawał mi się mdły, ale szybko przekonałam się, że mimo jego strachliwej postawy, potrafi wykazać się sprytem i przebiegłością, co z miejsca w nim polubiłam.

Niektórych denerwuje Neko, która raczej nie grzeszy inteligencją, a swoim ogromny oddaniem wobec Shiro może wprawiać w konsternację, ale ja z jakiegoś powodu uznaję ją za jedną z moim ulubionych postaci. Zdecydowanie bardziej wolę ją od, momentami za-bardzo-poważnego, Kuroh. Ten to dopiero potrafił podnieść ciśnienie, choć z czasem nawet do niego się przekonałam.

Wszystkich członków klanu Czerwonych, czyli HOMRY, kocham. Byli dobrze zrobieni i na tle pewnej całości odcina się kilka ważnych osób na które należy zwrócić uwagę. Oni są tak stworzeni, że po prostu nie da się ich nie lubić. Są wybuchowi, energiczni, oddani i po prostu cudowni. Również z K pochodzi jedna z moich ulubionych par, chociaż nie za wiele się między nimi dzieje na przestrzeni tych wszystkich odcinków. Mimo to kocham Awashimy i Kusanagiego.

Ogólnie mogłabym się nad tym dalej rozpisywać, jak to każdego lubię, ale chyba zajęłoby mi to za dużo miejsca w tym poście, więc po prostu zakończmy na tym, że zdecydowana większość postaci jest bardzo fajnie zrobiona, odcina się na tle reszty (przynajmniej jeżeli chodzi o głównych bohaterów) i mam wrażenie, że jestem - o dziwo - usatysfakcjonowana informacjami na ich temat, które posiadłam w trakcie oglądania tylko jednego sezonu. 

GRAFIKA: 

Tutaj troszkę sprawa poległa. Kreska nie jest zła, bo naprawdę mi się podoba: jest ładna i staranna, ale trzeba przyznać, że jednak są momenty, kiedy animacja trochę leży. Zdarzało się, że takie momenty, w których postacie były wybitnie nieruchawe przy mówieniu, ale raczej nie jest to aż tak zauważalne. Ja byłam w stanie na to przymknąć oko i zadowolić się fajnymi walkami i cudnymi postaciami.

MUZYKA:

To jest anime o najcudowniejszym soundtracku na świecie. No dobrze, może wolę pod tym względem jedynie Fairy Tail. Jakbym jednak miała zrobić ranking, to K jest na drugim miejscu. Rzadko kiedy przykładam uwagę do muzyki, która jest w tle, ale tutaj po prostu nie dało się jej zignorować. Jest świetnie zrobiona, z elektrycznymi elementami, które bardzo pasują do fabuły. Opening i ending to cuda, których mogłabym słuchać w nieskończoność. Podobnie ma się sprawa z piosenką z trzynastego odcinka - Requiem for Red czy pojawiającą się wcześniej Circle of Friends. 

OP - "Kings" - Angela

END - "Tsumetai Heya, Hitori" - Mikako Komatsu

*Nie polecam słuchać "Requiem of Red" przed obejrzeniem ostatniego odcinka. Niemal na pewno znajdziecie tam spoilery, jeżeli nie dostrzeżecie ich w tekście, to osoby, które wrzucały te filmiki na pewno zadbały o to, aby znalazły się w nich odpowiednie zdjęcia.*

PODSUMOWANIE: 

Wiele osób hejtuje K. Uważa, że ta seria jest słaba i nieciekawa. W takich przypadkach zawsze zastanawiam się, jaka jest dla nich definicja ciekawych i dobrych anime, ale rozumiem, że każdy ma inne gusta. Jak dla mnie jest to jedna z lepszych serii, jakie w życiu widziałam. Uwielbiam to anime, kocham postacie, które w nim występują i choć przyznaję, że nie jest ono idealne, to jestem w stanie przymknąć oko na drobne niedociągnięcia. Osobiście gorąco polecam to anime każdemu. I co więcej mogę powiedzieć? 

No blood, No bone, No ash! 

OCENA: 

Ocena fabuły: 9

Ocena bohaterów: 9

Ocena grafiki - 8

Ocena muzyki - 10

Ocena ogólna - 9